Пред малку повеќе од една година американскиот новинар и колумнист Џејмс Кирчик, автор на "Крајот на Европа: диктатори, демагози и доаѓањето на мрачниот век", самиот даде значителен напор во сеопфатниот текст за весникот Политичко објаснувајќи како, зошто и на кој начин Рускиот Претседателот Владимир Путин сака да ја уништи Европската унија, како и целиот "западен свет".
Тоа е долга серија на ставови која има за цел да воспостави една теорија дека зад речиси секоја политичка сила која не е на линија на многу специфични карактеристики на либералната демократија мора да застане, како семоќен господар на куклите, само рускиот претседател Путин. Тврди дека Кремљ е подготвен да соработува со која било политичка фракција која се вклопува во нивниот поширок проект на "ревизионистички цели".
Крајната цел на руската политика? Распад на Западот, почнувајќи со кршење на Европската унија. Со каква цел? Со проширување на руската сфера на влијание врз земјите каде што имала влијание Русија или Советскиот Сојуз, онаму каде влијанието било силно или целосно. Идеолошки, станува збор за крстоносна војна против либералната демократија, која, наводно, треба да ја замени нелиберална демократија.
Веќе има некои работи што почнуваат да влегуваат во доменот на контрадикторности. Имено, ако руската цел е борбата против либералната демократија, не би тогаш логично нивното пријателство да се гради исклучиво со противниците на ваквите идеи? Тоа би имало смисла, но следејќи ја руската политика, се стекува впечаток дека не е таа онаа која избира контакти, состаноци и партнери, туку веќе се појавува кога е отворен просторот, а во денешно време таквиот простор е релативно мал.
Кога на пример, како што е германската канцеларка Ангела Меркел, која секако не е противник на либералната демократија, сака малку поттик на некои бизнис проекти со Русија, како што е Северен поток 2, а набрзо потоа, за неа се наоѓа време во Москва, Сочи, каде што е потребно, а Путин се појавува во Берлин за да направи конкретни разговори со долгогодишната канцеларка, а не да упадне во штабот на АФД или слично.
Говорејќи за АФД, германските десничарски партии се во силен пораст, а се тврди дека зад нив, исто така, "стои Русија". Тврдењата не се изненадувачки, не затоа што тие може да се точни (не се), туку затоа што е апсолутно невозможно во Европа денес да има движење, партија или кој било друг политички субјект во спротивност со утврдените правила, а истите тие да не бидат прогласени за руски Агентури.
АФД не е исклучок. Германската новинска агенција Дојче веле пренесува во мај оваа година, дека припадниците на АФД во 2017 година отпатувале за Русија со "руски пари" на мистериозна донаторска вечера. Со приватен авион, во Русија биле поранешната лидерка на Фрауке Петри, нејзиниот сопруг Маркус Претзел, и уште еден претставник на АФД Џулијан Флак.
Норберт Ротген од партијата ЦДУ побара појаснување и посочи дека патувањето чини околу 25.000 евра. Претзел истакна дека тоа не е официјално патување. Кој точно платил за тоа патување, не беше откриено, но германските медиуми заклучија дека ова е одличен доказ дека зад целата АФД всушност стои - Русија.
Кој и со каква цел ја поканил тројката во Русија, не е познато, но може да биде било која група од нивните светонадзорници. Доколку се потрошиле 25.000 €, што не е потврдено, тешко е со тие пари дека ќе може да се направи промена на ситуацијата во Германија. Во секој случај ние зборуваме за мизерни "мотиви" ако се споредат на пример, со организации во САД и тинк-тенкови кои годишно веројатно одвојуваат милиони и милиони долари за превоз на гала вечери и евенти во кои учествуваат луѓе заради политичка природа.
Но, и покрај ова, претставник на германските Зелени, Омид Норипур вака реагираше на овие наоди: "Ова е прв пат во јавноста да се открие врската меѓу Русија и АФД, ова е фатално и шокантно. АФД е продолжена рака на Путин во германскиот парламент".
Има ли во Русија симпатизери на АФД? Без сомнение, но можеби и има повеќе во Франција, Италија или Шведска. Да се тврди дека Русија била во можност да ја "создаде" АФД, и покрај фактот дека Германија, од страна на САД, како што тврдат американците, е најшпиунирана земја во светот, а дека им промакнало само ова патување на тројката во Русија е - апсурдно.
Доказите за вмешаноста на Русија, да ги има, веќе ќе се натрупуваа и ќе паѓаа од сите страни. Зошто? Затоа што едноставно се тоа ќе беше вистина - дека Русија навистина диригира со целата западна опозиција и тоа е операција што досега не е видена, ниту спроведена во историјата на човештвото и затоа е невозможна, особено сето тоа да остане тајна. Но, што оваа логика и здрав разум му значат на еден Нурипур кој е убеден дека тоа е од никој друг, туку од Владимир Путин?
Поврзаноста на Русија со АФД, е логички проверено, многу тенка, но името што многу често се споменува во тандем со Путин е унгарскиот премиер Виктор Орбан.
Орбан, како што се тврди (една од многуте) десна рака на Путин, сака да ја уништи Европа и да го фрли Западот на колена. Како тоа само успеал рускиот лидер да го постави Орбан на власт во Будимпешта? Всушност не го постави. Ако се занимаваме со истата хронологија, би можеле, во истиот манири на параноја, да тврдиме дека Орбан го инсталирал Путин на власт, бидејќи Путин дојде на власт во 2000 година, додека Орбан веќе беше унгарски премиер веќе во далечната" 1998 година (до 2002 година, а потоа од 2010 година, и понатаму).
Орбан дефинитивно не е пријател на либералната демократија, но никогаш нити бил. Многумина го цитираат неговиот говор од 2014 година во кој, меѓу другото, рече: "Силата на меката моќ на Америка е во опаѓање и либералните вредности денес се корупцијата, сексот и насилството."
Не му ги стави Путин овие зборови во уста, бидејќи тие се конзервативни ставови типични не само во Унгарија, туку и во Европа, но и во целиот свет. Орбан, во истиот говор малку ја претскажува и иднината, кога вели дека наскоро ќе почнат да се случуваат глобалните промени, вклучувајќи ги и во САД, а само две години подоцна, победи Доналд Трамп - уште еден светонадзорник во идеолошка смисла и нему сличен играч. И штом таков се појави - очигледно Путин стои и зад него?
Оваа приказна, сепак, веќе се претвори во голема Американска сапуница чии делови, никој веќе не ги брои, но колку што непријателите на фанфари тврдат дека Русија му помогна да победи на изборите (на конкретни докази се уште се чека), истите сеуште не се во состојба да прифатат дека во Америка има полно луѓе кои мислат како Трамп, како Орбан ... па и како што Путин.
Реалноста може да биде непријатна, особено кога оваа реалност е во директен судир со нечии длабоко лични, политички и идеолошки убедувања, но кога ова знаење прераснува во параноично негирање на реалноста, тогаш имаме проблем, а тој е голем.
Овие денови, кога станува збор за општите односи ЕУ - Русија, значително внимание посвети францускиот претседател Емануел Макрон кој во неколку наврати истакна дека ЕУ веќе не може да зависи од американската поддршка кога станува збор за безбедноста и како таа (ЕУ) мора да ги зајакне "стратешките односи" со земји како што се Русија и Турција. Значи Макрон сака да ја зајакне независноста на Европа, но се чини дека такви размислувања се предизвикани исклучиво заради фактот дека во САД на власт е непредвидлив, и не многу дипломатски расположениот Доналд Трамп. Што ќе беше во случај ако беше Хилари Клинтон? Дали Макрон ќе имаше таков став тогаш? Тешко.
Но, она што е навистина интересно во овој нов став е тој однос со Русија. Пред некој ден Макрон ја посети Шведска и таму ја даде големо интервју за радио, во кое се осврна на претстојните парламентарни избори во Шведска (9-ти септември), како и односот кон Русија.
"Јас го почитувам Владимир Путин и јас сум еден од лидерите кои истакнаа дека ние треба да создадеме нова безбедносна и одбранбена архитектура заедно со Русија. Имаме потреба за дискусија со Русија. Но, сонот на Путин е да ја уништи Европската унија", рече Макрон.
Интересен став на Макрон - укажува на нешто многу сериозно, изградба на нова безбедносна и одбранбена архитектура на Европа, и сака да се изгради заедно со Русија, која, според неговото сфаќање, сонува за уништување на истата обединета Европа? Зарем не е тоа малку опасно? Во секој случај, навистина уникатна и интересна позиција, но можеби малку бесмислена. Или Макрон, свесен дека не е популарно да се предложи изградба на нешто заедничко со Русија, а камоли една цела нова "архитектура", ги толкува соништата на Путин како типична политичка заштита на самиот себе од бранот критики?
Што сонува Путин во текот на ноќта, тешко е да се каже, Макрон тврди дека знае, но остатокот од нас можат да бидат водени само од она што го зборува во текот на денот, во будна состојба, а последна изјава за односите меѓу Русија и Европа, даде за време на неодамнешната посета на Австрија. Во интервју за австриската телевизија ОРФ рече:..
"Нашата цел не е да се подели нешто ниту било кој во Европа. Напротив, ние сакаме да ја видиме обединета и просперитетна Европска унија, бидејќи ЕУ е наш најголем трговски и економски партнер. Зошто да и наштетиме на ЕУ и со тоа да страдаме, повеќе сакаме да соработуваме со Европската унија, сакаме да соработуваме со сите оние кои јавно изјавуваат дека се спремни и сакаат да соработуваат со нас. Ова е клучната причина зошто нашите политички партии, групи и движења имаат контакти на политичко и партиско ниво со европските".
Значи, Путин зборуваше, буден и веројатно неговите "соништа" не се разликуваат премногу. Она што тој свесно го изостави кога станува збор за зајакнување на соработката со Европа беше неговата желба за оваа иста Европа да почнне да зазема се повеќе независен став кон САД, а сега тоа и на некој начин се случува.
Зошто Путин сега би работел на размонтирање на ЕУ? Зар не е контрапродуктивно од Русија, што беше добар дел од нејзината надворешна политика во изминатите неколку години, да почекаме за попозитивна политичка клима? Дека Русија би сакала оние актери кои, како што вели Путин, јавно се подготвени да соработуваат со Русија, е сосема здраворазумски оправдано во секоја смисла. Но, никој не им брани на поборниците на либералната демократија малку да олабават со реториката и да се префрлат на соработка со Русија на взаемно задоволство? Веќе се гледаат трагите на такво размислување, и во Макрон и во Меркел, што е позитивно за Европа.
Што ќе се случи во крајна линија со Европа, тоа е отворено прашање. Политичката сцена очигледно се менува, на подобро или полошо, како - каде, а ескалацијата на тензиите како што во моментов се во Чемнитз во Германија, сигурно може да влијаат на целиот континент. Но, што и да се случи, тоа ќе се случи првенствено за Европа и за Европејците, не за соништата на Путин, какви и да се тие.
Vesnik.com
